قدس آنلاین- از زمانی که انقلاب پیروز شد، نظام برآمده از خواست جامعه، مانند هر پدیده اجتماعی دیگر موافقان و مخالفان خاص خود را داشت. موافقانی که گاه به دلایل مختلف از انقلاب جدا شدند و مخالفانی که بیشتر مخالفتشان با نهضت اسلامی و ابعاد آن جنبه منفعت طلبانه داشت. در کنار این فراز و نشیب‌ها، رویش‌های نهضت اسلامی، بسیار فراتر از ریزش‌های آن بود و در کنار بسیاری از نقایص و کژتابی‌های ناشی از هوای نفس و ناکارآمدی فردی، می‌توان به اطمینان گفت که جمهوری اسلامی با جانفشانی مقاومت ملت در هندسه ولایت، همچنان در مسیر مستقیم خود به سمت قله‌های عزت و عظمت قرار دارد.
با مطالعه دیدگاه‌ها و تبلیغات مخالفان نظام می‌توان متوجه شد، بافت مخالفان انقلاب نیز تنوع بسیاری دارد. برخی از این افراد، متوهمانی هستند که از سال ۵۷ همیشه به هواداران خود وعده سقوط نظام را می‌دادند و برخی دیگر از آنان شیفتگان دانش و فرهنگ غرب را شامل می‌شوند و گروه فعال این اپوزیسیون، تجدیدنظرطلبانی که به مقاصد خود در چارچوب انقلاب نرسیدند و از سوی ملت بارها و بارها طرد شدند که این‌ها نه تنها با نظام، بلکه در واقع با آن قسمت از جامعه که آن‌ها را قبول ندارد، دشمن هستند.   برخلاف جنجالی که این روزها، همین افراد و عقبه کرایه‌ای شان در مقابل فجر انقلاب راه انداخته‌اند، حالا پس از چهار دهه از به ثمر نشستن مجاهدت‌ها می‌توان با زبانی صریح‌تر با آن‌ها که به این جماعت و حرف هایشان دل داده‌اند و فکر می‌کنند از سر وطن خواهی در مقابل نظام شعار می‌دهند، سخن گفت و ایشان را به تأمل خواند. مشکل بزرگ مفاهمه با این جماعت این است که صدای بلندگوهای خارجی، موجب شده این افراد، دچار پیش فرض خود اکثریت پنداری گردند و هر از گاهی دل به دلقک‌های ماهواره‌ای داده و برای خود و جامعه مشکل آفرینی کنند. مهم‌ترین مطلبی که این افراد باید بدانند این مهم است که نشانه‌های بسیار روشنی وجود دارد که بیشتر ایرانیان، با وجود همه مشکلات و ناملایمات و گلایه‌های به حق، وقتی قرار باشد، بین جمهوری اسلامی و معارضان بدنام و فاسد و مذبذب و وابسته‌ای که هدف و روش آن‌ها، بارها آزموده شده است، یکی را انتخاب کنند، نه بر اساس حدس و گمان، بلکه پای صندوق‌های رأی و حماسه‌های عمومی مانند جنگ و مقاومت انتخابشان مشخص است.
این افراد نمی‌فهمند، چرا معترض‌ترین بخش جامعه هم هیچ گاه به پیام تحریم آن‌ها گوش فرا نمی‌دهند و پس از ۳۹ سال پافشاری بر یک سری رؤیاهای تعبیر نشدنی، لجبازی با خواست اکثریت بی صدا و نجیب یک ملت برای عده‌ای، نشانه چیست؟ گرچه همواره مصلحت جامعه در آرامش عمومی است و به مدد برجسته سازی رسانه‌ای برخی مخالفت‌ها و معضلات را به نحوی جلوه‌گر شده که این حس خود اکثریت پنداری پررنگ‌تر شده، اما این‌ها نشانه نبود هوادار و جانفدا برای نظام و انقلاب نیست. نظام اسلامی رویارویی اجتماعی را نمی‌پسندد و نشان داده که مایل به برخورد سخت با مخالفت‌ها نیست و به همین دلیل عظمت حرکت متعهدانه مردم ایران، هرگاه هویدا شده، آبروی نداشته مدعیانِ پایان نظام، بارها رفته است. مخالفان نظام اگر ادعا می‌کنند که به کشور علاقه دارند و دستشان در دست دشمنان خارجی نیست. حساب آن‌ها از آدم کش هایی مثل منافقین جداست، ادامه سلطنت فاسد سابق را نمی‌خواهند؛ باید با مرزبندی روشن با این شیاطین، اعلام موضع کنند که اگر (به دلایل زیادی که همیشه وجود داشته و دارد) بیشتر مردم ایران دل در گرو نظام اسلامی دارند، آیا حاضرند به قانون و نظام مورد قبول جامعه تن بدهند و از کارشکنی و ایجاد ناامیدی دست بکشند یا مثل۳۹ سال قبل می‌خواهند، دست به دامان دشمنان ملت برای فشار همه جانبه بر این کشور به دریوزگی «توجه» ادامه دهند.